Twee weken geleden hebben wij, Arzu en Ivette, een dag meegelopen met de zorg op de locatie Belmonte van onze klant Brentano. Een zorglocatie waar ouderen met een lichamelijke beperking in één van de 30 appartementen wonen en dagelijks zorg krijgen.   

Bij binnenkomst in de ochtend kwamen wij in een ietwat leeg pand binnen. De lift was kapot waardoor de bewoners niet naar de begane grond konden komen voor hun dagelijkse kopje koffie in het restaurant. De medewerkers waren volop aan het schakelen. De kamers konden niet schoongemaakt worden door de huishouding en hoe zou dat tijdens de lunch gaan als de lift nog steeds kapot was? 

De planning van het dagprogramma zoals de locatiemanager dat voor Arzu en mij in gedachten had liep dus wat vertraging op. Het liet goed zien hoe belangrijk structuur is voor de bewoners en hoe snel zo’n kleine verandering verwarring kan veroorzaken. Maar al snel mochten wij op de koffie bij de familie Van Eijmeren, een echtpaar die samen een appartement in Belmonte bewoont. Op Belmonte mag je als partner, zonder medische indicatie, met elkaar blijven samenwonen. Hoe mooi! Meneer Van Eijmeren, is geboren op een binnenvaartschip, heeft zelf de hele wereld over gevaren als kapitein en heeft tot zijn 70^ste nog les gegeven aan schippers in opleiding. Meneer is lid van de Belmonte cliëntenraad en stapt nog elke week op zijn fiets om naar de markt te gaan. Je kunt je voorstellen dat meneer Van Eijmeren veel te vertellen had. Wij hingen dan ook aan zijn lippen. 

Het aanhoren van de meest prachtige maar ook heftige verhalen werd het thema van onze dag bij Belmonte. Wij hadden die ochtend thuis onze gympies aangetrokken en waren klaar om de handen uit de mouwen te steken, maar al snel vertelden de medewerkers ons dat de bewoners het meest blij worden van kletsen met mensen die zij niet kennen. 

Na de lunch geserveerd te hebben, die gelukkig weer in het restaurant op de begane grond genuttigd kon worden, ging de VrijMiBo van start. Ons werd vriendelijk verzocht om plaats te nemen bij de bewoners en onze mond het werk te laten doen. Uiteraard onder het genot van een lekker hapje en drankje. 

Dat wij de ‘new kids on the block’ waren hadden de bewoners al snel door. De gesprekken gingen dan ook van start met uitleggen wat wij kwamen doen en van welk bedrijf wij waren. Maar hoe leg je aan een 100-jarige uit wat ICT is? Al snel kwamen de ‘echte’ verhalen op gang met de bewoners met de respectabele leeftijden van o.a. 100, 96 en 93 jaar jong. De tweede wereldoorlog, overleven in een Jappenkamp, de watersnoodramp, deze generatie heeft veel heftige periodes in hun leven doorgemaakt. Dan boffen wij toch maar. Maar ook mooie verhalen over emancipatie van een dame van dik in de 90 kwam ons ter oren. Zij is altijd blijven werken, ook toen ze al kinderen had. Je kunt je voorstellen dat zij met de nek aangekeken werd aan het begin van de 20^e eeuw. 

Een aantal ouderen vertelden ons dat ze zich niet meer helemaal onderdeel voelen van de maatschappij, en dat ze dat vervelend vinden. Maar nog steeds zijn ze heel positief en lief. Ze hebben aandacht voor elkaar als medebewoners en zijn de zorgmedewerkers van Brentano enorm dankbaar voor de liefdevolle zorg die zij dagelijks mogen ontvangen. 

Ook al zagen wij al snel met onze commerciële blik dat een aantal van de werkzaamheden efficiënter uitgevoerd konden worden, de aandacht die de Brentano medewerkers voor de bewoners hebben is onbetaalbaar. Want net zoals bij het leveren van betekenisvolle ICT draait om echte aandacht geven is dat ook in de zorg waar het om draait. 

Het dagje ‘zitten’ bij Brentano was een waardevolle ervaring die wij voor geen goud hadden willen missen!